Dat was me weer eens een mooie wielerweek. Zo heel af en toe mag je wel eens trots op jezelf zijn, ik ben dat na deze week, en geniet daar met volle teugen van.
Na mijn goed verreden wedstrijd te Oploo tussen de Elite’s van vorige week was ik nog niet helemaal tevreden. Een 5e plaats in een veld van 160 jonge honden is niet slecht, maar ik win te graag om daar content mee te zijn. Reden dus voor een ferme straftraining.
Zo had ik mezelf dinsdag een vrije dag gegund om 5 uur te gaan trainen, maar dan wel hard! Zeker 4 uur daarvan zaten tegen het punt van huilen en kotsen op mijn fiets. Op een zware versnelling tegen de wind in, liefst nog berg op, bleef ik mezelf plagen. Gas, gas, gas!! De pijn kon me niet zwaar genoeg zijn.
De dag nadien was er de eerste wedstrijd van de sympathieke WVAN bond, traditiegetrouw in het Deurnese Walsberg. Ook hier besloot ik het mezelf niet makkelijk te maken, en koos ik al in de eerste ronde voor de aanval. Na een rondje alleen te hebben gereden zag ik een renner op komst, en besloot op hem te wachten. De sterke Ruud Klomp kon mee het tempo hoog houden, en zo was het verdere deelnemersveld gezien voor de overwinning. In de laatste ronde wist ik dan mijn medevluchter nog ter plaatse te laten, en zo soleerde ik naar een fraaie zege.
Vandaag op 2e paasdag mochten we dan koersen voor de bloemen in het pittoreske Gerwen, waar we met de weersomstandigheden als vandaag altijd een mooie strijd mogen verwachten. Zaak dus om goed bij de les te zijn, en dus reed ik in de eerste ronde al vanuit laatste startpositie snel naar voren om de koers mee in handen te kunnen nemen. Na een halve ronde zat ik voorin het veld, en besloot vol door te trekken. Resultaat was dat we met een man of 6 wegreden van het peloton.
En hoe goed de bedoelingen van mijn medevluchters ook waren, ik had al snel in de smiezen hier de oorlog niet mee te kunnen gaan winnen. Na een paar rondjes trok ik dan nog eens goed door, en enkel een goed rijdende Marcel Wouters kon nog met met me mee.
Met nog 3 rondjes te gaan wist ik me vrijwel zege zeker. Het peloton zou ons niet meer gaan inhalen, en ik was overtuigd dat ik de klus zou gaan klaren in de sprint.
Een lekke voor tube dreigde echter roet in het lekkere eten te strooien. De ronde was te groot voor een ronde materiaal vergoeding, en dus zag ik mijn kansen in rook opgaan. In alle paniek probeerde ik van iemand in het publiek een reserve wiel te ontfutselen, dit zonder resultaat. Een 2e poging bij een meer sportieve supporter lukte wel, en gehaast kon ik een vers wiel met harde band steken. De 33 seconde voorsprong die ik eerder had waren nu echter snel verdwenen en ik zag de grote groep al dicht naderen, ik schat dat ze nog een meter of 30 achter mij zaten. Ik weigerde dan om me hier bij neer te leggen, en haalde vervolgens een van mijn strafste stoten ooit uit. Ik gaf nog eens vol gas, reed weer weg van het peloton, en in 2 rondjes tijd stoomde ik zonder op of om te zien terug naar de nu eenzame koploper. Bij ingaan van de laatste ronde had ik de halve minuut achterstand weer dicht gereden, koos mijn moment vervolgens goed uit, plaatste een aanval, en soleerde vervolgens weer naar een nieuwe overwinning. Een van mijn stoerste trucjes ooit op de fiets.
De lekke band kon me niet van mijn geloof brengen. De stuk of 14 trappisten in goed gezelschap na afloop wel, en dus is het nu tijd om me vlug eens tevreden ten ruste te leggen. 🙂
Edwin Raats 
Tja…. fijn dat je hier content mee bent. Beetje net alsof Kasparov mat in 3 zetten heeft tegen een beginnende schaker (niveauverschil?). Het moet wel leuk blijven voor de ‘Amateurs’ onder ons hè!